Green moon rising

Marathongriep: een maand ben ik ondertussen al ziek. Slijm en ik zullen binnenkort onze verloving aankondigen. Koorts komt nog in vlagen en telkens ik een poot verzet moet ik me een kwartier in de zetel werpen.  Maar gisteren ben ik toch in actie geschoten: ‘mogelijk de nacht van 16 op 17 februari noorderlicht door een extreme zonnevlam die eerder deze week een plasma- of deeltjeswolk deed ontstaan die in de richting van de aarde komt’. Hot diggity!

Ondanks mijn rondhossen in Lapland vorig jaar heb ik nog nooit noorderlicht gezien. Dus toen ik opving dat er een mogelijkheid was dat dit heel uitzonderlijk  in onze streken te zien, begon ik te wippen in mijn stoel. Eén van de vele voordelen van mijn rondhossen in Lapland vorig jaar is dat ik geweldig veel spullen in huis heb om immuun te zijn voor de koude.

0u00: Een verkleedsessie met trekkerssokken, lange onderbroek, windbreker, geitewollen trui, lamawollen sjaal, zaklamp op het hoofd bovenop de nieuwjaarsduikmuts en skihandschoenen later zit ik op een tuinstoel in de tuin. Het enige dat nog aan de buitenlucht blootgesteld is zijn mijn ogen.

0u10: Duikt vlug het huis weer binnen achter iPod.

0u15: Halogeenlamp met bewegingsdetector van buur ziet mij eindelijk niet meer en valt uit.

0u25: Gans van buur stopt eindelijk met blazen.

0u30: Fey begint mij te besluipen tot ik haar verblind met de zaklamp. Kat is een beetje slechtziend en dacht wellicht dat ik een buurtkat was.

0u40: Duik het huis in om de telescoop te halen. (Jawel, ik heb een telescoop. Toen ik 14 was en nog nooit fysica van dichtbij had gezien, was astronome mijn beroepskeuze. De telescoop is een nogal krakkemikkig geval dat niet te richten valt waardoor het enige dat je er deftig mee kan bekijken de maan is omdat die te groot is om te missen)

0u45: Na bijna met telescoop en al van de trap gedonderd te zijn zit ik terug in de stoel met de telescoop voor mij en een vestzak vol lenzen.

0u50: Na veel gerommel in het donker waarbij de telescoop twee keer tegen mijn hoofd valt, blijkt dat de poten van de telescoop na vier verhuizen niet meer werken zoals het moet waardoor de telescoop enkel te doorkijken valt als ik met mijn poep op de bevroren grond ga zitten. Zoek een baksteen om op te zitten en begin te rommelen met de lenzen.

0u55: Buurtkat begint mij te besluipen tot ik haar verblind met de zaklamp. Kat dacht misschien dat ik Fey was.

01u10: De maan is vol en zeer helder, besef dat ik mezelf verblind door in het te sterke licht te kijken. Gelukkig zit er een kleurlens tussen de vestzakvoorraad.

01u12: In het vizier: 1 grote, scherpe, groene maan! (Kleurlens is groen)

Wat een mooie, heldere nacht was het! Ik vergeet altijd hoe leuk het is om ’s nachts buiten te zijn, zeker op een nacht als gisteren. Dankzij de volle maan kon ik blijkbaar beter zien dan de buurtkatten en het gras glinsterde van de kou. Rond twee uur ben ik terug naar binnen gekomen, er was bewolking opgekomen en teveel maanlicht in het noorden om realistisch nog noorderlicht te verwachten.

De maan is eigenlijk het mooist om scherp te zien al ze halfvol is en de kraters gedefinieerd worden door de schaduwen. Laat ik mezelf over twee weken een trap onder mijn kont geven om met de telescoop nog eens naar de tuin te trekken. De baksteen ligt al op de juiste positie.

En om noorderlicht te zien moet ik maar nog eens naar het noorden trekken, zoals het hoort. Het is een excuus als een ander om naar Scandinavië te blijven gaan.